Temat seminarium: Czynniki związane z ryzykiem personalnym w modelu odporności organizacji S. Duchek.

Model odporności organizacji zaproponowany przez Stephanie Duchek (2020) oparty został na zdolnościach, w którym odporność organizacji można przedstawić jako meta zdolność składającą się z zestawu zdolności/procedur organizacyjnych, pozwalających na pomyślne osiągnięcie trzech następujących po sobie etapów odporności:

• Przewidywanie (anticipation),
• Radzenie sobie (coping),
• Przystosowanie (adaptation).

Model ten wymaga jednak rozwinięcia i uzupełnienia, na co wskazuje również jego autorka, między innymi podkreślając
niedostatecznie zbadane elementy procesu odporności. Przedsiębiorstwa w Polsce działają w hiperdynamicznie zmieniającym się otoczeniu (Ashkenas, Ulrich, Jick, & Kerr, 2002) (Schumpeter, 2017), nacechowanym zjawiskami typu Black Swan (Beliaeva, Shirokova, Wales & Gafforova, 2020), takimi jak wybuch pandemii COVID-19 czy konflikt zbrojny na Ukrainie. Szczególnie ten ostatni ma znaczący wpływ na gospodarkę Polski, a w tym na przedsiębiorstwa działające we wszystkich jej sektorach. Kapitał ludzki jest jednym ze źródeł ryzyka we współczesnych organizacjach, a każda decyzja dotycząca zasobów ludzkich jest obarczona ryzykiem (Bombiak, 2018). Badania przeprowadzone w Polsce i na świecie potwierdzają wysoką istotność ryzyka związanego z czynnikiem ludzkim dla funkcjonowania organizacji (Anaraki-Ardakani, Ganjalim 2014; Robbins, Meyer, Roodt 2011; Bombiak 2017).

Celem mojego wystąpienia na seminarium jest zaprezentowanie wyników badań literaturowych, których efektem jest propozycja uzupełnienia modelu odporności organizacji S. Duchek o czynniki związane z ryzykiem personalnym występującym w organizacjach poddanych ekspozycji na to ryzyko.